Gisterenavond een inspirerende lezing bijgewoond. De lezing ging over kinderen helpen bij verlies. Kinderen die een overlijden van dichtbij meemaken reageren op elke leeftijd net even anders. Wist u dat baby's ook haarfijn doorhebben dat mama of papa er niet meer is? Net als wij in 1 oogwenk haarfijn doorhebben hoe het met onze geliefde is gesteld. Rust, reinheid en regelmaat schept een omgeving waarbinnen het kind het verlies kan verwerken. Maar geldt dat niet voor ons allen? Wie neemt er nog de tijd? Zag ik gisteren niet een vader weer eindeloos op zijn telefoon kijken? Terwijl zijn dochtertjes zijn aandacht wilden (ze waren een avondje uit). Kinderen de waarheid vertellen zonder wollig taalgebruik. Diplomatie en gekonkel is iets wat volwassenen goed kunnen. Natuurlijk ter bescherming van het kind! Of toch ook voor jezelf? Waarheid/duidelijkheid doet vaak pijn, maar is dan wel meestal het snelste over. Het suddert niet door. Voorbeeld?
Manu Keirse gaf een voorbeeld van een kind die goed bedoelde woorden had gehoord. Ging ongeveer zo; Het kind probeerde de ene avond tegen de muur te gaan slapen. Dus rechtop. Daarna tussen twee kasten. Vervolgens staand op een tafel. Toen staand op een stoel staand op een tafel. Ging niet. Toen de ouder erachter kwam dat er van alles gebeurde in de slaapkamer, vroeg zij waarom en wat hij aan het doen was. Jongetje zei: Wat ik ook probeer het lukt mij niet staand te slapen zoals papa. (Papa had zichzelf opgehangen, men had gezegd dat papa was ingeslapen)
Ook belangrijk is gevoelens eruit te laten op wat voor een manier dan ook. Knutselen, tekenen, muziek maken, etc. Maar wel binnen duidelijke grenzen. (In de lezing werd een voorbeeld met bakstenen gooien genoemd als 'over de grens') Je agressie kwijt is heerlijk.
In een filmpje werd klei gegooid naar tekeningen (met daarop waar men boos over was)
Wie weet zoiets voor volwassenen?
Top!
Laat het er maar uit! (vooral binnen de grenzen).
De lezing werd gegeven door Carine Kappeyne van de Coppello
Haar website: http://www.praktijkvoorverlieshaarlem.nl
Stichting Achter De Regenboog organiseert lotgenotenweekenden voor kinderen.
http://www.achterderegenboog.nl
Filmpje van de stichting voor een indruk:
Manu Keirse gaf een voorbeeld van een kind die goed bedoelde woorden had gehoord. Ging ongeveer zo; Het kind probeerde de ene avond tegen de muur te gaan slapen. Dus rechtop. Daarna tussen twee kasten. Vervolgens staand op een tafel. Toen staand op een stoel staand op een tafel. Ging niet. Toen de ouder erachter kwam dat er van alles gebeurde in de slaapkamer, vroeg zij waarom en wat hij aan het doen was. Jongetje zei: Wat ik ook probeer het lukt mij niet staand te slapen zoals papa. (Papa had zichzelf opgehangen, men had gezegd dat papa was ingeslapen)
Ook belangrijk is gevoelens eruit te laten op wat voor een manier dan ook. Knutselen, tekenen, muziek maken, etc. Maar wel binnen duidelijke grenzen. (In de lezing werd een voorbeeld met bakstenen gooien genoemd als 'over de grens') Je agressie kwijt is heerlijk.
In een filmpje werd klei gegooid naar tekeningen (met daarop waar men boos over was)
Wie weet zoiets voor volwassenen?
Top!
Laat het er maar uit! (vooral binnen de grenzen).
De lezing werd gegeven door Carine Kappeyne van de Coppello
Haar website: http://www.praktijkvoorverlieshaarlem.nl
Stichting Achter De Regenboog organiseert lotgenotenweekenden voor kinderen.
http://www.achterderegenboog.nl
Filmpje van de stichting voor een indruk:
RSS-feed
