Wat stom, ik heb altijd gedacht dat het wat langer zou duren.

"Wat stom, ik heb altijd gedacht dat het wat langer zou duren." Dit zei laatst een dochter over haar energieke moeder die tot op het laatst zelfstandig thuis woonde. De gedachte is een logische. Niemand denkt vaak aan de eindigheid van alles. Wij gaan nooit dood, ons gebeurt dit niet.
Of toch? Ergens weten we het natuurlijk best, maar we drukken die gedachte weg. Een overlevingsstrategie? Bewust niet denken aan onze eigen sterfelijkheid, zou dat helpen te overleven? Alleen als het iets met je doet misschien. Bijvoorbeeld dat als je er aan denkt te sterven, dat je dan ook bedenkt wat je allemaal moet gaan missen. Wat je allemaal niet meer kunt doen. Wie jou allemaal gaan missen. Wat je nog had willen doen, maar niet hebt gedaan. Wat je wel hebt gedaan, maar niet had moeten doen. Dat roept waarschijnlijk snel emoties bij je op. En emoties... Emoties zijn lastig. Confronterend. Weg ermee. Ik ga niet dood. Alles blijft zo, zodat ik niemand hoef te missen. Ik blijf doen wat ik altijd al deed. Niemand hoeft mij te missen. Wat ik nog zou willen doen, tja dat gaat gewoon niet nu en wat ik heb gedaan wat ik niet had moeten doen, is nu eenmaal zo gelopen.
Zo klaar.
​